حدّ ِ عشق

آرایش

باور نمی کنی اما .. "دیشب"

من خواب دیدم

که "مآه" را بوسیدم و او "خجالت" می کشید ...

سرخ ... سفید .. صورتی .. نیلی .. گندمی .. فیروزه ای .. نقره ای ...

هفت رنگ .. هفت قلم "آرایش" که می گویند ...

یقین که همین "نقاشیست"

حدِ عشق !

تمام.

پ ن : فعالیتهای سیاسی اجتماعی "بروز" شد.

پ ن :

عمر ِ من می رَوَدَش ..

و من آهسته نگاهم پی ِ او هست هنوز ..

با یکی حسرت و آه

تکیه دادم به تن بدرقه از سمت نگاه

وقتی از سینه کش کوه گذشت

بغض من نیز شکست ....

"تو نبودی" که ببینی نفسم سخت گرفت...

"قامت هستیِ من" زود خمید...

من نه "مِهری" که بدیدم ز تمامی ِ وجود ...

من بهارم که برفت و من و این سوز ِ زمستان شده غمخوارم و هم سنگ صبور ...

من و یک عمر بلندی که تمام رفته به باد ..

من و یک " حس غریب" ...

..

..

..

پ ن : شور و هیجان .. نشانه ی ... "زندگی" "امید" باید باشه .. نیست؟

پ ن : عشق ورزیدن "هنر" است ... و کسی که "گندم" آرزو کند.. اما "جو" داشته باشد... هرچه عشق به گندم کند ... بیراه است ... "جو" دریافتنی تر است ...

پ ن : هیچ اندوهی بالاتر از این نیست که کسی "حدِ تو را بی حساب " مقیاس کند ...

پ ن : من هر صبح ... دعایت  می کنم .. تا تو آن گم کرده ام باشی ...

پ ن :

تو که خورشید رو کشیدی

طعم آغوششو چیدی

گله از خلوت کوچه های تردید می کنی ...

....

....

وای ترانه هام ....

پ ن : من "نمازم" را خوانده ام ...